prof. Alfred Rachalski

 

6.10

ISLAMSKI   TALIBIZM

Fragment spisany z programu „Radio France International”  27.11.2001.

 

Był to zorganizowany system utrzymywania całego społeczeństwa w strachu, który stanowił jedyną na prawdę solidną podporę reżimu. Wiedzę tę czerpiemy zaś z zapisów najbardziej autorytatywnych, bo sporządzonych przez samych organizatorów i wykonawców tego systemu. Specjalny wysłannik „Libération” do Kabulu dotarł do archiwów działającego tam za talibów Ministerstwa Popierania Cnoty i Zwalczania Występku. Sama nazwa tego resortu nasuwa skojarzenia z poetykę książek Orwella oddających istotę systemu totalitarnego, ale relacja o znalezionych tam dokumentach brzmi raczej w swej warstwie bardziej praktycznej niż literackiej, jak krótki kurs sowietyzmu z tą jedynie różnicą, iż komisarzy politycznych nazywa się tam mułłami a agentów policji politycznej studentami teologii.

Didié François opisuje duży niebieski zeszyt, w którym skrupulatnie zapisywano każde ukamienowanie, każde biczowanie i każdą inną lżejszą karę, wymierzaną zawsze, oczywiście w imię Boga Miłosiernego. Za chodzenie z odsłoniętą twarzą w przypadku kobiet, czy za chodzenie bez turbanu w przypadku mężczyzn. Z tej prawdziwej księgi kar wynika, że szczególnie pilnie były ścigane zbyt krótkie brody i zbyt długie włosy. Według obowiązujących przepisów broda musiała wystawać poza przyłożoną do niej zaciśniętą pięść, włosy natomiast nie mogły być dłuższe niż pierwszy paliczek palca wskazującego. Zbyt krótko przystrzyżona broda oznaczała dwutygodniowy pobyt w więzieniu w okropnych warunkach i z obowiązkiem wysłuchiwania specjalnie wyznaczonego imamma nauczającego najbardziej rygorystycznej interpretacji koranu. Jeżeli po upływie dwóch tygodni nie zdało się egzaminu w tej dziedzinie, zostawało się na następne dwa tygodnie aż do skutku. Bardzo łatwo było trafić do więzienia także wtedy, jeśli patrol przyłapał na nieuczestniczeniu w jednej z pięciu codziennych obowiązkowych modlitw.

Jeden z dokumentów znalezionych w kwaterze głównej policji w Kabulu wskazuje, że w Ministerstwie Popierania Cnoty i Zwalczania Występku istniała specjalna struktura zajmująca się kontrolą ideologiczną wojska i sił bezpieczeństwa, których talibowie wcale nie uważali za instytucje pewne, ponieważ, jeśli pominąć brygady z prowincji południowych, nie były one bynajmniej przesiąknięte radykalną ideologią islamską wyznawaną przez reżim.

Cytowane przez „Liberation” liczne zapisy o ściganiu występków zarówno wśród ludzi cywilnych jak w wojsku i policji, to prawdziwie budujące przykłady popierania cnoty, oczywiście. Znajdujemy więc tam na przykład meldunek o natychmiastowym przeistoczeniu w więźniów części strażników jednego z więzień, bo patrol zaskoczył ich, kiedy nie brali udziału w modłach, o aresztowaniu dwóch oficerów sił bezpieczeństwa, bo jeden miał za krótką brodę, a drugi nie przyszedł na modlitwę, o uwięzieniu policjanta, który nie przyszedł na modlitwę, bo spał.

Przytoczmy jeszcze jedną z notatek w całości. Dnia 22 szabana 1422 roku (czyli 9 listopada wg naszego kalendarza) grupa operacyjna dowodzona przez mułłę Abdela Matena udała się do 8 departamentu Ministerstwa Bezpieczeństwa, by kształcić oficerów w dziedzinie modlitwy i świętej wojny. Następnie udała się do koszar w Ballahesar gdzie odkryła, iż liczni żołnierze nie uczestniczyli w modłach. Zostali skazani na karę chłosty. Druga grupa założyła blokadę drogową i aresztowała mężczyznę bez brody, jedną osobę w posiadaniu papierosów, jedną osobę z aparatem radiowym i w samochodzie z przyciemnionymi szybami. Wszyscy oni zostali wysłani do więzienia. I tak przez całe lata bawili się talibowie aż wreszcie odebrano im zabawki.

2001                                Odpisał Alfred Rachalski

 

mułła

[tur. < arab., ‘mistrz’],

tytuł nadawany w krajach

muzułmańskich

teologom,

prawnikom,

rzadziej władcom.

 

 

 

imam

[arab.]:

1. tytuł przywódcy gminy muzułmańskiej;

u sunnitów równoznaczny z tytułem kalifa

jako politycznego następcy Mahometa,

u szyitów łączony z charyzmatem przywódcy

religijnego wywodzącego się z linii kalifa Alego;

2. honorowy tytuł wybitnych teologów i uczonych lub ludzi

o autorytecie religijnym,

prowadzących modlitwy w meczecie.

 

 

 

imamizm

[arab.],

muzułmańska doktryna o boskim posłannictwie imama

stworzona przez szyitów;

wg i. imamami mogą zostać tylko wybitne jednostki

z linii dziedzicznej kalifa Alego;

i.  zawiera też naukę o ukrytym kalifie, który zjawi się

przed końcem świata jako mahdi.

 

 

mahdi

[arab.],

w islamie mesjasz, zbawiciel ludzkości;

ma się pojawić przed końcem świata jako wysłannik Allaha,

aby uratować ludzkość przed szatanem;

wiara w m. jest podstawowym założeniem szyizmu.